image/svg+xml

The Jinx fanclub

Verhaal

The Jinx fanclub

Plaatje bij verhaal: jinxheader_2.jpg

Het was begin jaren zestig toen mijn broer Woldemar heel fanatiek gitaar begon te spelen. Geld voor gedegen lessen was er toen niet, maar op allerlei manieren probeerde hij zich de muziek uit die tijd eigen te maken. Hij zocht vrienden die ook een instrument bespeelden en al de beschikking hadden over een platenspeler.

Ze leerden van elkaar en van het beluisteren van die platen. Voor een elektrische gitaar ging hij naar Huigens in Hengelo om daar te kijken hoe die dingen in elkaar zaten. En uiteindelijk bouwde hij zelf zijn eerste ‘Fender basgitaar’. Een gitaar kopen was in die jaren niet aan de orde. Te kostbaar. Maar wat mijn broer met zijn ogen zag kon hij nabouwen. Een bijzondere gave. En zo werd ook een versterker nagebouwd. Met hulp van Frans Vrielink. Om een goede gitarist te worden moest er ontzettend veel geoefend worden. Iedere avond als we in bed lagen, werden we getrakteerd op eindeloos "Apache" van de

Shadows. Een geweldig nummer waar ik nog steeds "kippenvel" van krijg en voor mij het begin betekende van de roaring sixties en de start van een geweldige tijd. Mijn broer kwam al snel in een bandje terecht, eerst alleen jongens uit Goor, onze woonplaats, later kwamen daar twee jongens uit Hengelo bij. Beatgroep Jinx was geboren en ik mocht van mijn ouders ondanks mijn jonge leeftijd, ik was net vijftien, overal bij aanwezig zijn. Bij alle optredens, fuifjes en fanclubavonden. Veel speelde zich ook af in de omgeving van mijn ouderlijk huis. Het was bij ons een zoete inval van allerlei jongelui die in onze tuin aan het oefenen waren of gewoon naar muziek zaten te luisteren.  Sjekjes, sigaretjes erbij en sloten koffie of thee werden naar binnen gewerkt. Ook de meeste fotosessies van de band zijn in deze omgeving gemaakt. Mijn ouders gingen ervan uit dat mijn oudere broer wel op zijn jonge zusje zou letten. Maar in de praktijk was daar natuurlijk geen sprake van. Het was eigenlijk altijd andersom....En toen was daar ineens het idee een fanclub op te richten voor de beatgroep Jinx. Ze vertolkten onze muziek, zoals nummers van de Stones , Kinks en Them en later Outsiders. Geen enkele beatgroep hier in het oosten had in die tijd een eigen fanclub weet ik mij te herinneren. Vrij uniek dus. De Jinx hadden een grote enthousiaste vriendengroep die bij ieder optreden aanwezig  was. Sommigen waren zelfs bij de repetities om  maar niets te hoeven missen. En eigenlijk wilde  iedereen  erbij horen. De beatnik (beat generatie)  en de hockeypleiter (studentje). Voor alle  duidelijkheid: In Goor had je in die tijd nog  groepen. Vooral de beatniks en vetkuiven.  Beatniks waren verzot op alle beatmuziek die er  op dat moment  in die creatieve tijd overal  ontstond. Onderscheidende kleding  en  haardracht waren belangrijk. Vooral de  spijkerbroek en spijkerpak die nog niet zo lang te  koop waren en een daarbij behorend T-shirt of  sweater. Voor de generatie van nu normale  kleding, maar voor toen behoorlijk alternatief. Ze  verplaatsten zich vooral op Thomossen, Puchs en  Mobylettes. Als je er het geld ervoor had  tenminste. En de vetkuiven (Kuif, Kreidler  buikschuiver of Zundapp en liefhebbers van rock  'n roll ) waren niet echt welkom. Er ontstond  meestal een wat  gespannen sfeertje als die twee  groepen elkaar tegen kwamen.  Je had er niet zo  veel last van, maar dan kon het gebeuren dat er  een ware strijd ontstond. In Goor tenminste en  vooral met het jaarlijkse School- en Volksfeest.  Als het bier de breinen benevelde. Dan was er  een bereidheid op de vuist te gaan. De  godsdienststrijd tussen Katholieke en  Protestantse scholen in die tijd ging naadloos  over in een strijd tussen vetkuiven en beatniks. Het idee van een fanclub werd heel enthousiast  ontvangen . We ondernamen direct actie en er  werd een bestuur gevormd, bestaande uit: Ria Braakhuis (zus van de slaggitarist Wim), Hermien Kuipers (in de kassen van haar  oudersoefende de band iedere zondag), Ben Bos uit Diepenheim (zijn ouders hadden een 

 boekwinkel annex drukkerij in Diepenheim),  Annemarie  Aman (zus van de bassist Woldemar).  En verder waren er altijd hulptroepen aanwezig  om ons te helpen. Zoals Johan Rouweler, Ulrich  Helzen, Wim Wolters,  Anita Braakhuis en nog  heel wat meer mensen. De eerste vergadering   werd gehouden bij de familie Kuipers aan de  Diepenheimseweg in Goor. Tevens het adres van  de Fanclub. We waren vooral een club van  doeners. ‘Keep it simple’ en vooral ‘much fun’  waren de huisregels. Afgesproken werd dat de  band  eens in de vier à zes weken een  fanclubavond zou gaan verzorgen in het stamcafé  Lentelink aan de Hengevelderstraat of in het St.  Jozefgebouw.  In het stamcafé hadden ze een vast  podium. We spraken bedragen af voor leden en  niet leden.  Als je lid was dan kon je voor f 1.- (gulden) naar de fanclubavond, niet leden f 1.50.  We kochten een schriftje waarin de fanclubleden  genoteerd werden, stempels, uitnodigingen,  ledenkaarten en affiches. We hadden gesprekken  met de eigenaars van de zalen. Van enige  zaalhuur herinner ik mij niets. Volgens mij waren  de eigenaren blij met de omzet van de drankjes.   Dus we hadden heel wat te doen. Maar alles liep  op rolletjes. Woldemar sneed  het logo van Jinx  uit linoleum en vervolgens werden daar door Ben  Bos stempels van gemaakt. Die dan ook weer  overal afgedrukt werden.  Op agenda's, foto's,  uitnodigingen, rug van je hand, je kwam ze  werkelijk overal tegen. We bestelden witte  sweaters  en daar achterop kwam ook met grote  letters Jinx te staan. Die sweaters werden in grote  getale verkocht en de fanclub groeide binnen  korte tijd uit tot 150 -200 leden. De  fanclubavonden werden een groot succes. 's  Middags versierden we de zaal met grote  camouflagenetten. (Niets geïmpregneerd ).   Eigenlijk kon toen alles nog. Weinig regels en zelf  het wiel uitvinden. Ook hadden we een keer met  het bestuur en een aantal andere genodigden  een grote Jinx-fuif in Hengelo. Daar gingen we 's  avonds met de bus naar toe, maar moesten wel  weer met de laatste bus naar huis terug. Ik weet  niet meer precies wat er zich onderweg in die bus  afspeelde maar halverwege werden we er met  zijn allen uitgezet. We zagen er voor die tijd  vrijgevochten uit en daardoor te beangstigend  voor die chauffeur denk ik. Zo'n stelletje  spijkerpakken dragende lanterfanters. Zo zag men  ons in die tijd. Daar stonden we dan langs een  stikdonkere en rustige toen nog E8. Nou, ik weet  nog dat we verschrikkelijk veel lol hadden. Opsplitsen maar in kleine aantallen, duim  omhoog en spannend wie er het eerst mee  konden liften. We zijn allemaal veilig thuis  gekomen. Waar we konden reden we achter de  band aan. Om geen optreden te hoeven missen.  Afgeladen brommertjes die daardoor niet zo snel  meer gingen maar dat deerde niet. Zo trok  menigeen naar Borculo, Hengelo, Delden,  Markelo en zo naar nog meer plaatsen. Ook  richting Winterswijk waar de band in het na- programma van Q'65 zat. Voor die tijd een ruige  band. De meesten bleven mooi wachten tot de  Jinx ten tonele kwamen. En wie het bedacht had?  Even geen idee maar het toneel daar was  voorzien van mooie grote gordijnen. De band zou  beginnen te spelen en dan zouden die gordijnen  opengetrokken worden. Helaas ging dat niet  helemaal volgens het boekje. De band begon te  spelen en de gordijnen weigerden dienst. We  zagen in ieder geval wel hun benen onder het  doek doorkomen. Hilarisch! Het mocht de pret  niet drukken. Ook mochten sommigen met de  band mee naar Vinkenveen voor een korte  vakantie en dat avontuur staat uitgebreid  beschreven in de beschrijving van Bert Freriks  over zijn belevenissen met de Jinx. In mijn  herinnering was die hele periode een geweldig  mooie creatieve tijd. Je zette je af tegen de  gevestigde orde en je had de daarbij behorende  muziek, kleding, haardracht en scene. Overal  gebeurde wat en je wilde erbij zijn. De  ontwikkelingen en gebeurtenissen wisselden in  snel tempo. Heel anders dan in die  slaapwekkende, naar spruitjes ruikende mistige  jaren vijftig waar vooral het dogma van de kerk  de boventoon voerde. En een eigen  jongerencultuur was er toen al helemaal niet. Je  was als kind al een kleine volwassene zonder  eigen identiteit. Geen wonder dat die fanclub  zo'n succes was. Iedere jongere wilde erbij zijn.  Toen Adri en Bert uit Hengelo om verschillende  redenen de band verlieten is er nog een tijd een  doorstart geweest met een andere zanger: Tom  Magnin en een andere bandnaam: For Sale. De  fanclub veranderde de naam en ging door met de  activiteiten. Tot de opheffing van de band. Toen  stopten wij natuurlijk ook!  Het schriftje met alle  leden, een affiche, een foto en twee  uitnodigingen voor een beatavond en nog  stempels op allerlei andere foto's van de Jinx zijn  nog bewaard gebleven en zijn een tastbare  herinnering van de activiteiten van de fanclub.   Van het organiseren van die fanclub op zo'n jonge  leeftijd heb ik heel veel geleerd. Die ervaring  kwam altijd en overal te pas in mijn latere leven.  Een collega schreef ooit: ze kan zo goed  organiseren! Nou, die fanclub was daar de basis  van en vooral de tomeloze humor, inspiratie,   onderlinge samenwerking en creativiteit staan in  mijn geheugen gegrift.....

Auteur:Maria van Essen Aman
Trefwoorden:Jinx fanclub, Popmuziek Goor, Muziek Overijssel
Personen:Woldemar Aman, Ria Braakhuis. Wim Braakhuis, Hermien Kuipers, Ben Bos, Annemarie Aman, Johan Rouweler, Ulrich Helzen, Wim Wolters, Anita Braakhuis, Bert Freriks, Tom Magnin
Periode:1965-1967
Locatie:Goor
Thema's:Muziek in Overijssel

Reacties

Er zijn nog geen reacties op dit item

Plaats een reactie

Velden met een zijn verplichte velden.