image/svg+xml

Biografie - The Refreshers - Enschede

Verhaal

Biografie - The Refreshers - Enschede

Plaatje bij verhaal: header_3.jpg

Wie in de Enschedese muzikantenscene de namen Hummie en Steffie Meijlink laat vallen, krijgt steevast een reactie van herkenning. Want wie kent deze grondleggers van Beatband The Refreshers nou niet! Aardige jongens die een goede reputatie hebben opgebouwd bij hun muzikale vakgenoten in het circuit. En wie Refreshers zegt, legt gelijk de link met het 'Sixties Decennium' in beattown Enschede. Een band met veel 'anhangers' en een eigen sfeertje dat bij velen tot op heden fijne herinneringen oproept. Reden genoeg dus om deze jongens eens onder de loep van het Poparchief Twente te leggen. 

Blue Diamonds
Het was 1950 toen de kleine Hummie, geboren in de Javaanse bloemenstad Bandoeng, samen met vader, moeder en zusje op de M.S. 'Atlanta' stapte om de lange reis naar Nederland te ondernemen. Toen het schip in Het Kanaal ter hoogte van de Engelse stad Southampton voer, werd broertje Steffie geboren, op volle zee dus. Eenmaal in Nederland kreeg vader werk op vliegbasis Twente en belandde het gezin Meijlink in Enschede waar de jongetjes Meijlink opgroeiden aan de Drebbelstraat. De interesse om een instrument te gaan spelen werd ingegeven door een gitaarlerares uit de buurt, mw. Kuups. Het verhaal ging dat leerlingen een echte gitaar mee naar huis kregen om te oefenen. Dat was pas interessant! Maar van die gitaarlessen hebben de broertjes weinig opgestoken. Het één voor één instuderen van de nootjes was niet aan hun besteed. Ze wilden immers liedjes spelen en geen nootjes. Op zeker moment kreeg Hummie van vader z'n eerste gitaar, gekocht voor ƒ 19,95 bij muziekhandel Knoop. In hun buurt woonde ook de familie Gout en vader Gout leerde de jongens echte akkoorden spelen, eerst de C en daarna de G7. Daarmee konden ze al, weliswaar in een andere toonsoort, 'Marina' van Rocco Granata spelen. Langzaam werd de akkoordenkennis uitgebreid en 'Hello Marylou' van Ricky Nelson stond ook op hun 'repertoire'. Er werd veel geleerd van 'afkijken' bij buurjongens Driesje de Jong en Max Gout. Plaatjes van Jim Reeves en Willeke Alberti, gedraaid op de pick-up van zus, probeerden ze na te spelen. Het akkoorden schema van 'Sheila' (Tommy Roe), 'Little Ship' en 'Ramona' van The Blue Diamonds lag inmiddels binnen hun bereik. Daarmee werd in 1960 zelfs al opgetreden op de 'Pasar Malam' in Apeldoorn. En met deze act mochten ze in uitgaansgelegenheid 'Het Volkspark' van Leo von Stockhausen, voorman van de Spiders, ook meespelen in de pauze. Een hele belevenis.

Dave Berry
Rond 1962 kwamen de broertjes in aanraking met buurjongens Joop Sanders en Harrie Knipmeijer, die ook een beetje gitaar speelden. Een drummer werd gevonden in Karel te Riet, die een fraai drumstel bleek te hebben. Maar de klik met hem was er niet. Met Guus Vaanholt, ook drummer en vriend van Karel, was die er wel en daarmee was de band redelijk compleet. De broer van Harrie Knipmeijer, Bertie, werd geschikt geacht om als 'impressario' op te treden. Bertie nam z'n taak serieus en regelde een aantal optredens in het Verenigingsgebouw in Glanerbrug en tegen betaling van ƒ 1,- konden fans op de hoogte blijven hun activiteiten. In de buurt woonde ook Wim de Vos. Hij had een mooie Hohner zanginstallatie. Dat kwam goed uit want het huren van een installatie bij Arend Assink voor ƒ 15,- per keer liep aardig in de papieren. Er werd overeengekomen dat Wim de Vos zich als leadzanger zou aansluiten. Wim, die destijds een beetje de looks had van de toen populaire Dave Berry, had zichzelf de act met spastische bewegingen eigen gemaakt. Een aantal nummers zoals 'This Strange Effect', 'Little Things' en 'Mama' werden ingestudeerd om mee op te treden. De band was nu, 1963 dus, compleet: Wim de Vos (zang), Harrie Knipmeijer (bas), Guus Vaanholt (drums), Steffie Meijlink (slaggitaar) en Hummie Meijlink (sologitaar) konden aan de slag. Een pakkende bandnaam moest nog worden bedacht. Een collega van Harry en Hummie kwam met de fris klinkende naam 'The Refreshers' en vanaf dat moment werd de naam officieel 'Beatband The Refreshers'.

De eerste optredens binnen het clubhuizencircuit, bij 'The 007 Beatclub' in zaal Reinders en een talentenjacht in de Bijenkorf samen met The Rowdy's en Les Centurions, waren een feit. Met de komst van Wim werd flink vooruitgang geboekt. Het repertoire en de optredens namen toe. Lokale speeltuingebouwtjes, de Katheeker, Don Bosco, Beetshuis, Huis ter Heide (Zeist), het duitse Schöppingen (voor de Nederlandse militairen), maar ook personeelsfeestjes zoals die bij de Bamshoeve werden door manager Bertie geboekt. Harrie werkte al en kocht van z'n loon een baskast. Naast de Hohner zanginstallatie en de bekende Vox ac30 kocht de band van de White Rockets een Echolette. De toegenomen gages (in 1965 ƒ 60,- + ƒ 2,50 reiskosten + 2 consumpties p.p.) maakten het mogelijk om regelmatig de kassa van muziekzaak Huigens te laten rinkelen. Pa Meijlink schoot de aanschaf van een busje voor. Er werd op verschillende plekken gerepeteerd, van zolder tot speeltuingebouwtje of, bij goed weer, gewoon achterthuis. Niemand die daar toen over klaagde. De meer commerciële nummers van de Rolling Stones, Beatles, Golden Earrings, Animals, Kinks, Who, Hermans' Hermits en Dave Berry werden op de pick-up grijs gedraaid om de grepen goed onder de knie te krijgen en de tekst fonetisch op te schrijven.

James Bond en Sarina
Er werd naast serieus repeteren ook lol getrapt. Voor een optreden in clubgebouw Lindenhof  werd het themalied 'Goldfinger' van Shirley Bassey uit de gelijknamige James Bond film in gestudeerd. Daar moest een leuke act bijkomen vonden ze. Ze spraken af dat Steffie achter de coulissen klaar zou staan om na het instrumentale intro flitsend op te komen, compleet met masker en cape. Dat ging prima maar Steffie moest dit tot drie maal herhalen omdat hij de juiste toon niet direct te pakken had, zo vals als een kraai. Hilarisch, maar het publiek dacht dat het er allemaal bij hoorde! Het blijft als een bijzonder lachmoment in hun herinnering. Terugblikkend vinden de broers Meijlink hun optreden op een grote 'Pasar Malam' in Den Haag wel een hoogtepunt. Met de bus helemaal naar Den Haag en daar optreden voor een paar duizend mensen, dat maakte grote indruk. Speciaal voor dat optreden had de band weer een mooie act bedacht. Ze hadden het bekende nummer 'Sarina' (het kind uit de Dessa) ingestudeerd. Maar er moest iets beeldends bij vonden ze. De rol van Sarina, een jong verliefd meisje, werd onder het spelen dansend uitgebeeld door hun nichtje. De vader van Harrie, de heer Knipmeijer Sr., werd de rol van koloniale suikerbaas, compleet met sigaar, wit pak en hoed toe bedeeld. En dat werd door het publiek enthousiast ontvangen. Op dezelfde 'Pasar Malam' speelde ook een Indisch groepje uit Deventer, de Little Stranger Boys. Vier jonge broers en hun zusje zetten daar op een geweldig manier het nummer 'You 've got your Troubles' van de Fortunes neer. De jongens hebben er met open mond naar staan kijken.

Wanda, René and The Alligators
De Refreshers stonden menigmaal in een voorprogramma van grote bands. De White Rockets en Honest Men behoorden daar op dat moment al toe. De First Loos Club organiseerde in zaal 'Irene' regelmatig optredens van bekende artiesten. De Refreshers werd gevraagd om het voorprogramma te verzorgen van een optreden door Wanda (de Fretes), bekend van 'The Twist' en 'The Locomotion'. Zij zou worden begeleid door de Haagse rockband René and The Alligators. Maar al bij opkomst door de nogal sexy Wanda ging het publiek volledig uit z'n dak. Een enorme knokpartij waar de politie aan te pas moest komen was het gevolg. En dat alles veilig gade geslagen door de Refreshers vanaf het hoge Irene podium. Het etablissement 'Engels' aan de Laaresstraat werd voor optredens gemeden omdat daar vaak entreekaartjes werden verkocht 'met knokgarantie'. Omdat er regelmatig goeie bandjes speelden bleven de bezoekjes beperkt tot de voordeur, waar ze prima konden luisteren naar de klanken van The Jackals, The Witterlands, The White Rockets of Syndicate.

Eind in zicht
In de navolgende jaren gingen de optredens gestaag door. Er werd met plezier gespeeld, maar van de gages alleen konden de jongens niet bestaan. Rond die tijd werd het begrip 'koppelbaas' geïntroduceerd en al snel werd duidelijk dat je behoorlijk veel geld kon verdienen in Duitsland. Hummie stond op het punt te trouwen en ook Steffie kon wel een paar knaken extra gebruiken. Het verschil tussen 100 DM per dag in Duitsland of  ƒ 34,- per week in Nederland was erg verleidelijk. Maar muziek maken èn voor langere periode werken in Duitsland ging niet samen. Het was niet gemakkelijk, maar er was geen andere weg dan de band te ontbinden. De broers Meijlink vonden werk over de grens, Harrie verhuisde naar Brummen en Wim nog iets verder naar Zuid-Afrika. Ieder zocht z'n eigen weg en bouwde een nieuw bestaan op.

Maar het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet kan gaan en eind 1982 vonden de jongens elkaar weer, misschien qua leeftijd iets minder refreshend maar de muzikale verbintenis was er nog. Men besloot éénmalig het avontuur weer aan te gaan en na een aantal stevige repetities was op 28 januari 1983 de officiële reünie in buurthuis 'De Roef' een feit. Zo officieel zelfs dat de jongens persoonlijke uitnodigingskaarten lieten drukken. Voor ƒ 2,50 p.p. was je die zaterdag verzekerd van een heerlijk ouderwetse dansavond vol nostalgie, weemoed en herkenning onder muzikale begeleiding van de ooit zo populaire Enschedese Beatband The Refreshers. Het werd een grandioos succes. Op 28 december 1987 werd het nog eens dunnetjes over gedaan in buurthuis 'De Sloep'. Ditmaal hoefden Wim, Harrie, Guus, Steffie en Hummie het werk niet alleen op te knappen. Ze kregen bijval van de Rabbits, Source, Chains, Indeeds, Just For Fun, Prop en St. John's Family, allemaal bands die in de 60er jaren aan dezelfde muzikale weg timmerden. Ook op 2 oktober 1988 was er een soortgelijke happening in De Sloep. Het waren de voorlopers van de later zo bekende 'Textielbeat festivals', waaraan ook The Refreshers, in aangepaste bezetting, enkele keren deel namen.

Wim de Vos en de gebroeders Meijlink hebben zich in de jaren daarna bij meerdere bands verdienstelijk gemaakt. Maar Hummie en Steffie Meijlink zijn nu zo langzamerhand in een fase beland waarop de gitaar enkel nog in de woonkamer wordt bespeeld. Zoals ze ooit zijn begonnen, als de Blue Diamonds, maar dan een pietsie ouder. Het definitieve afscheid van de bühne valt niet mee, maar ze kunnen met een goed gevoel terug kijken op een fantastisch muzikale periode in hun leven. Met de vele foto's, kleurrijke verhalen en mooie herinneringen halen de broers zo nu en dan even de sfeer terug van die fijne tijd.

Bandleden door de jaren heen.

 



Verantwoording

Dit artikel is tot stand gekomen op basis van een interview met Steffie en Hummie Meijlink, door Addy Rietman en Jan Talman op 17-1-2018.

Verbeteringen en aanvullingen zijn welkom.  Mail naar info@poparchieftwente.nl

Auteur:Addy Rietman (Poparchief Twente)
Trefwoorden:Popmuziek Enschede, Popmuziek Twente, Popmuziek
Personen:Harrie Knipmeijer, Stef Meijlink, Hummie Meijlink, Guus Vaanholt, Wim De Vos

Reacties

Het was goed om het te lezen....mooi geschreven en goed dat er foto`s waren....Een ding mis ik nog...en dat zijn geluidsfragmenten....
Algemeen door anoniem op 27 Jan 2018 om 15:59:35

Herman.... aan geluidsfragmenten wordt gewerkt. Er moeten afspraken worden gemaakt met Buma/Stemra.
Algemeen door Poparchief Twente op 24 Jun 2019 om 07:17:34

Plaats een reactie

Velden met een zijn verplichte velden.