image/svg+xml

Biografie - The Chains - Enschede

Verhaal

Biografie - The Chains - Enschede

Plaatje bij verhaal: nl-esoktensfo00070.jpg

In 1964 troffen Buddy Veldhuizen en Koos Wiekenkamp elkaar op de Jan Vermeer Ulo aan de gelijknamige straat. De grote schoolavond was net achter de rug met een optreden van The Golden Hunters uit Utrecht. Buddy en Koos waren danig onder de indruk geraakt van het optreden. Zoiets zouden zij ook wel willen. Er werden nog een paar gelijkgestemde jongens geronseld. Buddy had een akoestische gitaar, Koos had een paar drumstokken en een oude stoel en een derde dacht te kunnen zingen. Zelfs werd iemand gevonden met een basgitaar. Ziedaar; een band. Onder het motto waar een wil is, is muziek, bouwde Buddy van een aantal overjarige radio’s een indrukwekkende back-line (ook al wist toen nog niemand wat dat was).

Het duurde niet lang of het eerste optreden werd geboekt. De jongens mochten hun kunsten vertonen op de jaarlijkse feestavond van de meisjesvakschool. Allemaal gillende grieten, mooier kon niet. Het zal toen oktober 1964 zijn geweest. Inclusief de backline van Buddy werd er een spetterend optreden verzorgd in het clubhuis van de duivenvereniging op Spoor Zuid. Buddy had zelfs ook nog een zanginstallatie in elkaar gebasteld van twee oude Grundigs, een Loewe Opta en een Blaupunkt. Zelfredzaamheid ten top. Die avond stonden er bij toerbeurt misschien wel 10 jongens op het podium. Verre vrienden die zich aan het succes wilden laven en indruk wilden maken op al die meiden. Toen de rookwolken echter waren opgetrokken bleken er uiteindelijk nog drie bandleden over te zijn. Dat was wel erg weinig want vier was destijds de standaard. Er werd nog een gitarist opgesnord en Buddy, Koos, Wim Gerritsen en Egbert de Wit gingen vanaf dat moment verder onder de naam The Chains.

Koos Wiekenkamp, Wim Gerritzen, Egbert de Wit en Bertie(Buddy) Veldhuizen.


Band compleet. Repeteren in woonkamers, op slaapkamers en eens in de maand geld bij elkaar voor een speeltuingebouwtje. Om de messen nog verder te slijpen mocht de band drie weken lang repeteren op de zolder van het huis van een bevriende familie die met vakantie was. Drie weken lang van ’s morgens elf tot ’s avonds tien. Kon toen nog, geen mens die er zich over opwond. Toen werd het tijd voor het eerste echt serieuze optreden. De Sloep, G.J. van Heekstraat 408 in Enschede, 8 september 1965, daar gebeurde het. Gage f 75, huur van installatie f 70, tel uit je winst. Van het ene optreden kwam het andere. In die dagen bestond Enschede uit allerlei beatclubs en andere muziekholen. De Roef, De Brug, De Katheker, De Bijenkorf, Speeltuingebouw De Plataan, Irene, The Razzle Dazzle, 'n Daal, Reinders, Modern, Avion, welke Enschedeër uit die jaren kent ze niet? En meestal was de standaardgage f 75. Bij Reinders en Modern kreeg je maar f 40, maar dan speelde je samen met- en op de installatie van The Buffoons, zodat je per saldo meer overhield. Als je bij Reinders alleen speelde kreeg je f 150. Toe maar….! En als er geen optreden was dan werd er desnoods zelf wat georganiseerd in een speeltuingebouw of een andere keet. Na een tijdje begon het hele gedoe zelfs op muziek te lijken. Er kwam meer lijn in de repertoirekeus, LP-werk van melodieuze buitenlandse bands zoals The Searchers, The Young Rascals, The Moody Blues, Cliff Bennett and the Rebel Rousers, The Marmelade, The Fortunes en Simon en Garfunkel. The Chains kregen een herkenbaar geluid, net zoals al die andere Enschedese bands een eigen gezicht en een kenmerkend eigen repertoire hadden. Want veel bands waren er in Enschede in die 60-er jaren.

Nou moet de geachte lezer niet denken dat de optredens van zelf kwamen aanwaaien. Je moest er wel achteraan. Daarvoor waren managers uitgevonden. Hoe kwam je aan een manager…..? Nou vanzelf. Ergens liep een verdwaasde (laat-)tiener of nog mooier een twen rond die dol was op muziek, maar zelf niet het podium op durfde of gewoon een lelijk hoofd had. Als hij verder behoorlijk eigenwijs was, een grote mond had, goed met apparatuur kon sjouwen, bij voorkeur een auto, rijbewijs en een kostuum met stropdas bezat dan was zo iemand heel geschikt als manager. Fons Volmbroek! Hij had geen auto, geen rijbewijs en hij had een enorme hekel aan sjouwen, maar verder paste het precies. Fons Volmbroek bracht The Chains over de grens. Eerst de gemeentegrens wel te verstaan want het eerste optreden in den vreemde vond plaats in Hotel De Kroon in Borne. Daarna kwam de provinciegrens. Vanaf medio 1966 reisde het muzikale gezelschap haast ieder weekend richting Friesland of Groningen. Fons Volmbroek richtte vervolgens met zijn broer Toon het Artiestenbureau Atlantic op. Na eerst The Chains ook nog over de landsgrens te hebben geholpen ging Atlantic ook werk verzorgen voor andere Enschedese bands, vooral voor The Buffoons en The Ronal Four. Atlantic werd een succesvol artiestenbureau met samenwerkingsverbanden met artiestenbureaus in Sneek, Osnabrück en Sittard. En dat bracht voor The Chains veel werk. Enschede zelf was daardoor enigszins buiten beeld geraakt. Zo ging het jaren door. Het repertoire werd deels ruiger met songs van Deep Purple, Black Sabbath, Led Zepplin en eigen composities in dat zelfde genre. Toch werden ook de echte zangnummers in het repertoire gehouden. De band werd in 1968 uitgenodigd om proefopnamen voor een single te maken, maar verder dan de opnamen kwam het niet. Regelmatig vormden The Chains eind sixties het voorprogramma voor bekende binnen- en buitenlandse bands. Maar eind 1969 kwam er een kink in de kabel want Koos Wiekenkamp verliet de band. Hij had altijd al uitgekeken naar de status van beroepsmuzikant. De andere Chains liepen daar niet zo warm voor. Zijn vervanger werd Theo Bouman, eveneens een Enschedeër, maar zijn muzikale achtergronden lagen grotendeels in Almelo bij BB-66 en Midwood Team. Met de komst van Theo werd het repertoire wat aangepast. Country-rock was zo rond 1970 erg in- en ook aanverwante muzieksoorten deden het goed. The Chains namen onder meer songs van The Flying Burrito Brothers, Southern Comfort, Derek and the Dominoes en meer eigen werk in het repertoire op. Opgetreden werd er toen haast alleen nog in (West) Duitsland, vaak op festivals. Eind 1971 kwam er een tweede kink in de kabel. Buddy moest in dienst en werd gelegerd in Duitsland. Tot overmaat van ramp begon Egbert te zeuren dat hij wilde trouwen en dat hij een huis moest opknappen om in te gaan wonen. Die dingen gingen allemaal niet samen. Het laatste optreden van The Chains vond plaats op 28 april 1972.

Bandleden door de jaren heen.

En verder…?

Vanaf 1981 namen The Chains in de originele bezetting deel aan haast alle sixties-evenementen die in en om Enschede plaatsvonden. Vanaf 1990 met name ook aan alle Textielbeatfestivals. Vanaf eind tachtiger jaren spelen The Chains alleen nog repertoire van The Searchers, één van de meest vooraanstaande Merseybeat-groepen uit Liverpool. In 2000 brachten The Chains een CD uit met alleen repertoire van The Searchers. Eind 2005 verliet Wim Gerritsen de band. Eind 2011 is hij helaas overleden. Wim werd vanaf 2006 vervangen door twee muzikanten; Joop Kiewiet op gitaren en Gerrit Visser als zanger en akoestische gitarist. Vandaag de dag timmeren The Chains nog altijd aan de weg als echte Merseybeatband.


Verantwoording
Auteur is Egbert de Wit, basgitarist bij de band The Chains.

Auteur:Egbert de Wit
Trefwoorden:The Chains, Popmuziek Enschede, Popmuziek Twente, Popmuziek, Enschede
Personen:Koos Wiekenkamp, Wim Gerritzen, Egbert De Wit, (Buddy)Veldhuizen, Fons Volmbroek, Joop Kiewiet, Gerrit Visser

Reacties

Goede band...k Heb ze ooit in de tijd dat de Beatles-LP Sergeant Peppers in de bloeiende belangstelling stond op een zondagavond in de Razzle-Dazzle club op t Velve gehoord en gezien en later natuurlijk op de Textielbeat...Enschedese topband...
Algemeen door Herman Hanauer op 08 Sep 2019 om 14:34:17

Plaats een reactie

Velden met een zijn verplichte velden.